czwartek, 24 sierpnia 2017

PRZESMYK suwalski

Przygotowania wojenne idą pełną parą. Nie dość było Suwałkom nowej strategicznej drogi do Sejn dla czołgów i innego żelastwa – bo przecież "polskie" czołgi cichcem przetarły już drogę na Łotwę – to jeszcze autochtoni cieszą się na budowę lotniska, zaś prezydent Suwałk coś mamrocze o  zwiększeniu w ten sposób turystycznej atrakcyjności Suwalszczyzny. (Pierwsi turyści w śmigłowcach U.S.Army dokonali już poznawczego rekonesansu). Odpowiednia umowa została właśnie podpisana przez włodarza Suwałk z meblarską firmą "Forte". Skąd ta firma się wzięła, nie mnie dociekać, chociaż pióro mnie świerzbi. Ale ten pas startowy, o deklarowanej długości 1300 metrów, powinien być przedmiotem do przemyśleń. (Myśliwiec klasy MiG 29 potrzebuje do startu zalewdwie 270 metrów, zaś do lądowania 750 metrów). Ja oczywiście rozumiem, że w Puszczy Augustowskiej jest wiele drzew do przerobienia na płyty wiórowe firmy "Forte", ale lotnisko dla jej prezesa zdaje mi się grymasem obrażającym moją inteligencję. Wprawdzie Suwałki dorzucą do tej imprezy kilka milionów PLN,  lecz zysk będzie wymierny, albowiem po Suwałkach w niedalekiej przyszłości może zostać żwirowe wyrobisko.
(Póki co, dobrze by było, by polskie samoloty – jeśli takowe jeszcze są – zestrzeliwały obce samoloty rozsiewające bezkarnie nad Polską to, co rozsiewają!
Tak wyglądało dla przykładu niebo nad Suwałkami w dniu 16 sierpnia 2017 roku).


 Wygląda na to, że prezydent Suwałk chce być najbardziej obiecującym biznesowo  hurtowym przedsiębiorcą pogrzebowym. Wdzięczność suwałczan będzie zaiste dozgonna.
Najważniejsze, by pogrzeb był katolicki!

P.S.
"Na przesmyku suwalskim stoją Amerykanie i pilnują ruchu drogowego w tej chwili, sprawdzają samochody, które jeżdżą. Abramsy jeżdżą sobie po drogach. Do końca roku przybędzie tam druga brygada  pancerna /.../ to nasz sojusznik i obrońca" – Józef Orzeł (narodowości prawniczo–handlowej) w patryjotycznej pogadance. (Pisowska agenda "Klub Ronina" - 22 sierpnia 2017).



sobota, 19 sierpnia 2017

GŁOWACKI Janusz

Dzisiaj umarł Janusz Głowacki. Przypominam więc moją laurkę sprzed kilku lat, która z konieczności pełnić musi teraz rolę klepsydry. 

Szczeniak byłem i nie śmiałem odmówić znanemu już ówcześnie pisarzowi, gdy ten zaproponował mi spotkanie. Scenariusz do projektowanego filmu miał się poniekąd napisać już sam.
Umówiliśmy się przy czterech czuwających śpiących żołnierzach, zamienionych przaz bogów w żeliwne posągi, trzymające wartę przy sojuszu polsko – radzieckim tuż obok praskiej cerkwi. Głowacki nadszedł punktualnie od strony Dworca Wileńskiego, falując skrzydłami białego kożuszka, który w owych czasach pełnił rolę znaku przynależności do elity w ten sam sposób, jak oficerki w czasie niemieckiej okupacji podkreślały niezłomność powstańczego polskiego ducha. Na "Głowie" posiadał loczki cokolwiek czarne a obfite, i trochę przypominał mi Puszkina w urodzie jakże męskiej. (Z pomnika powiało grozą).
Z zachwytem wpatrywałem się w ten produkt krajowy brutto kultury  artystycznej i towarzyskiej późnego PRL–u. Onże tymczasem wygłosił kilka zdawkowych uwag o względności czasu, z niesmakiem ocenił mój specjalnie na to spotkanie skrojony chałat, sięgnął za pazuchę i wydobył swoją "Wirówkę nonsensu", co, jak zrozumiałem, miało stanowić dla mnie przesłanie na dalszą drogę życia. Załopotał potem połami kożuszka (białego) i odleciał do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął studia nad Sofoklesem, dając tym patriotycznym czynem duchowe wsparcie zagubionym polskim emigrantom, którzy zwątpili w polskość tworzoną nad Wisłą.

Teraz  Głowacki żyje z procentów od skarbu hrabiego Monte Christo i znów należy do umarłej elity, co pokrzepiającym jest symptomem, że prawdziwa sztuka i literatura nigdy nie przemijają!

poniedziałek, 7 sierpnia 2017

DUSZKA

Dzisiaj, w piętnastym roku swego żywota, odeszła do Krainy Wiecznych Łowów Dobrego Boga Manitou, nasza kotka Duszka. Sam jej przed laty nadałem takie imię, albowiem jej pan – Stasio – grał akurat na fagocie. To był zwyczajny kotek uratowany z małopolskiej wsi. Kiedy Stasio też odszedł, Duszka wylądowała u mnie jako dopust boży. Ale cóż, trzeba się było zająć osieroconą i schorowaną kotką, która po śmierci Stanisława siedziała bez przerwy przed jego zdjęciem. W Bronnej Górze dożywała swoich dni i nie wiem, czy byłem dla niej wystarczająco wyrozumiały. Ale Duszka walczyła z determinacją o moją przyjaźń i miała w tej dziedzinie spore osiągnięcia. A przecież jest wiadome, że byłem zdeklarowanym nieprzyjacielem kotów. I otóż Duszka zażyła mnie tak kilka razy, że i nie było co po moich deklaracjach zbierać.


I to tylko powiem, że ten niepozorny kotek miał o mnie wiedzę daleko większą, niźli ja o sobie samym. (Przecież nie bez powodu Egipcjanie mieli dla kotów taką cześć. Dlatego miała także drugie imię: Ufek, bo było jasne, że jest przybyszem z kosmicznej cywilizacji)!
Dzisiaj, o czwartej rano, Duszka wskoczyła na moją pierś, mrucząc w kocim zwyczaju. Tym razem zaraz wiedziałem, że to jest jej ze mną pożegnanie.
Duszeńko, do zobaczenia! 

czwartek, 3 sierpnia 2017

LISOWSKI Jerzy

Przyjechał kiedyś do Zalesia Dolnego, do domu przy ulicy Jałowcowej. Kiedy wytoczył się ze swego arystokratycznego – na ówczesne czasy – ekwipażu marki volvo, sosny i starożytne dęby zaszumiały w zachwycie. Tedy już na starcie zostałem  niemotą, bo cokolwiek bym nie powiedział – nie mogło  się równać szwedzkiej stali. Kiedy przy okrągłym muzealnym stole spożywaliśmy wieczorny posiłek, okazało się, że facet w dodatku po francusku konwersuje. Ja wprawdzie wiedziałem, że zna francuski, ale tak przy stole... (Pewnym dla Lisowskiego usprawiedliwieniem mogła być ta okoliczność, że właśnie córce gospodyni powierzył był tłumaczenie ostatniego rozdziału "Wniebowstąpienia" Konwickiego, co jest dla mnie do dzisiaj objawem woli paradoksalnej). Upadłem więc na twarz, bo przecież nie wypada w wątpliwość podnosić szczególnej dla arystokracji estymy dla francuszczyzny, bo polszczyzna to jednak język plebsu.
Po latach wysłałem Lisowskiemu do "Twórczości" trochę wierszy. Szybko dostałem entuzjastyczną odpowiedź. (Kolacji nie umiał zidentyfikować, albowiem nie określiłem perfidnie miejsca, żeby nie posądzić siebie o szukanie taniej protekcji). Aliści  entuzjazm Lisowskiego zdał mi się i tak na wyrost, a to dlatego, że jako jeden z pierwszych, całkiem anonimowo, wydobywałem Iwaszkiewicza z zapomnianej kryształowej trumny.
Po kilku latach znów coś Lisowskiemu wysłałem. Otrzymałem odpowiedź, gdzie trudno było się dopatrzyć redaktorskiej myśli. Pewnie trafiłem na poniedziałek, bo pismo miał tak rozchybotane, że nie mogłem ustalić z całą pewnością, kto do mnie napisał.
Dzisiaj nawet nie wiem, czy "Twórczość"istnieje.